فى وحدتى

عندما يجنى على الليل بظلامه
ويئن قلبى من وطاة احزانه
انطوى على نفسى ارثو حبه
اساند قلبى ليبوح لى بسره
ويخبرنى بظلم الصديق وغدره.
ويشكونى خيانة الحبيب وهجره
اهدهده وبالدموع اكون ونيس له
واسحب قلمى واحاول ان ارسم له
عالم مغاير لما نحيا به
عالم الصديق فيه فداء خله
والحبيب تتغنى الزهور بوفائه
فيتصادق قلبى ووالقلم
ويتخذه خلا له
فيرسما ويحلما ويشرك
كل منهما الاخر فى حلمه
فياقلبى لاتحزن وياقلمى
كفكف دمعه
فلنحلم كل منا ويحلق
فى سموات خياله
ويكون عصفورا يغرد
ويسمع العالم الحانه
ونهدى من ضل
من سرب المحبة
ونكون شمس من نور
يانس به القلب فى سجنه
ونكون شمس من نار تحرق
له القيد وتهلك اغلاله
فينضم الى سربنا
فيتذوق الحب ويرفع لواءه